Ten w którym mi sie podoba

Uwielbiam to uczucie, gdy nagle wszystkie kawałki układanki wpasowują się na swoje miejsca. Czuję się jakby w przeciągu jednej nocy ktoś pstryknął przełącznik. Jeszcze wczoraj nie daję rady a dziś już mogę. Bieganie nareszcie zaczyna być przyjemnością a nie walką z samą sobą i leniwym demonkiem siedzącym w mojej głowie.

Zimowe truchtanie po śniegu z Tygrysem na sankach i podbiegi i wszystkie drobne elementy zaczynają dawać rezultaty. 

Ja biegam! Nie truchtam, nie robię przerw pomiędzy, tylko w końcu biegam.

Wczoraj robiłam kilometrówki i, ach jak ciężko było w połowie, miałam ochotę rzucić i już. Po głowie obijało mi się pytanie, które zawsze zadaje mi Babcia, gdy przybiegam do nich i wyglądam jak dyszący burak "Dziecko, a po co ty się tak meczysz?" No właśnie, po co? Ale przemogłam się, w czym pomógł mi ipod bo właśnie zapodał utwór idealnie dopasowany do moich kroków. Dzięki temu nie tylko dokończyłam trening, ale nawet pobiegłam o krok dalej. 

I czułam się świetnie. Dumna, że pokonałam samą siebie. Wydaje mi się, że stać mnie na więcej, niż sobie na to pozwalam. Biegam zapobiegawczo zamiast dać z siebie wszystko. I to wszystko siedzi mi w głowie. Coś w tym, co Matt Fitzgerald pisze w Brain Training for Runners jest.

Za tydzień Ekiden i jestem pozytywnie nastawiona.